دیدار با امام زمان(عج)...

 روزی نزد پدرم بودم.مردی را دیدم که بااوصحبت می کرد.ناگاه در بین سخن

گفتن ، خواب بر او غلبه کرد و عمامه از سرش افتاد. اثر زخم عمیقی بر

سرش ظاهر شدوقتی از خواب بیدار شد از او سوال کردم جریان این جراحت

که مثل ضربه شمشیر است چیست؟ گفت:اینها از ضربه شمشیر در جنگ

صفین است حاضرین تعجب کرده و به او گفتند : جنگ صفین مربوط به

قرن ها پیش است و یقیناً تو در آن زمان نبوده  چطور چنین چیزی امکان

دارد. گفت :

بله همین طور است که می گویید. من روزی به طرف مصر سفر می کردم

در بین راه مردی با من همراه شد با هم صحبت می کردیم و در بین صحبت

از جنگ صفین ، یادی شد. آن مرد گفت:اگر من در آنجا حاضر بودم،شمشیر

خود رااز خون علی و اصحابش سیراب می کردم. من هم گفتم:اگر من حاضر

بودم، شمشیر خود را از خون معاویه و یارانش رنگین می کردم.

آن مرد گفت: علی (ع) ومعاویه وآن یاران که الان نیستند ولی منو تو

که هستیم بیا تا حق خود را ازیکدیگر بگیریم و روح آنهارا ازخودراضی

نماییم . این را گفت و شمشیرش را بیرون کشید و با یکدیگر درگیر شدیم

ناگاه آن مرد ضربه بر فرق سرم وارد کرد که افتادم و از هوش رفتم.

دیگر ندانستم چه اتفاقی افتاد.بعد از لحظاتی وقتی چشم گشودم

سواری بر بالین خود دیدم که از اسب پیاده شد. دستی بر جراحت

و زخم من کشید گویا دست او دارویی بود که فوراً آن را بهبودی بخشید

وجای ضربه را خوب کرد بعد فرمود: کمی صبر کن تا برگردم.

آن مرد بر اسب خود سوار شد و از نظرم غایب گردید. طولی نکشید که         بر گشت و اسب آن مرد و اثاثیه مرا با خود آوردو فرمود:

(وَیَنصُرَنَ من یَنصُرُه)(خدای تعالی، کسی که یاریش کند یاریش می کنیم)

وقتی این قضیه را دیدم خوشحال شدم و عرض کردم ای مولای من شما

کیستی؟ فرمود: من محمد بن الحسن صاحب الزمان هستم بعد فرمودند

اگر کسی راجع به این زخم از تو سوال کرد بگو آن را در جنگ صفین

به سرم زده اند. این جمله را فرمود و از نظرم غایب شد.

همی خواهم زیاران تو باشم

رهین خوان و احسان تو باشم

به هرجا می روم ذکر تو گویم

به هر بزمی ثنا خوان تو باشم